Door omstandigheden duurde het vijf jaar voordat er een nieuwe editie werd georganiseerd van Wijsjes Uit Het Oosten. Het kleinschalige huiskamerfestival vierde vorige week zondag eindelijk de 25ste editie met verrassingsoptredens op van tevoren geheimgehouden locaties in Amsterdam-Oost.

Tijdens Wijsjes Uit Het Oosten verplaatsen ruim 25 bezoekers zich via een tuin naar verschillende huiskamers met aan het begin van de avond een galerie als eindbestemming. Een smoezelig tunneltje diende als tussenstop. Gitaren werden afgewisseld met een theremin. Naast minder bekende muzikanten maakten ook grote namen hun opwachting, zoals vocalist Wally van Middendorp van Minny Pops die zijn gedachtesprongen liet begeleiden door gitarist Mark Ritsema (Spasmodique, Cobraz, Raskolnikov, Mecano e.v.a.). Met behulp van een telefoon maakte ik het onderstaande korte verslag.

Wally van Middendorp presenteerde 17 juli in LOSDOK aan de Veemkade in Amsterdam de lp Stockholm _1974 van zijn band Minny Pops. Op deze avond zou ook het laatste hoofdstuk in de geschiedenis van het label Plurex worden geschreven met de presentatie van de compilatie From Punk To Ultra. De compilatie liet verstek gaan en ook een van de aangekondigde acts had afgezegd. Er bleef desondanks genoeg te beleven tijdens het lichtelijk chaotische evenement.

De compilatie From Punk To Ultra – The Plurex Story brengt de 7-inch-singles samen die tussen 1978 en 1980 zijn verschenen op het label Plurex. Oprichter Wally van Middendorp had op 17 juli projectruimte LOSDOK aan de Amsterdamse Veemkade afgehuurd voor een feestelijke presentatie. Medeoprichter Sam Tjioe was ook aanwezig om het Plurex-boek aan het eind van de avond ceremonieel voorgoed te sluiten. Helaas was deadline voor het dubbelalbum niet gehaald, iets waar de woorden DE LEEGTE en een lege tafel ons de hele avond aan bleven herinneren. Gelukkig was er nog een andere plaat om te presenteren: Stockholm _1974 van Minny Pops, een album dat al in 2021 op vinyl is uitgebracht, maar jong genoeg is om als nieuw ten doop te houden.

Aan de rechterwand in de kleine tentoonstellingsruimte hingen collages die historicus, schrijver, kunstenaar en curator Leonor Faber-Jonker had gemaakt, geïnspireerd door de muziek op Stockholm _1974. De tegenoverliggende wand vertelde de geschiedenis van Plurex, onder meer aan de hand van afwijzingsbrieven aan bands die ooit verwachtingsvol demo’s naar het label hadden gestuurd. De Mollesters waren indertijd wel goedgekeurd door de ballotagecommissie. De tot eenmansband gereduceerde punkgroep mocht de avond muzikaal openen met korte bijtende nummers. De speeltijd was beperkt en werd streng door Van Middendorp in de gaten gehouden.

Na de opgewekte meertalige electropop van componist en geluidskunstenaar Pascal Plantinga en de verkleedpartij van cold en minimal wavers Big Hare was het de beurt aan de nieuwe incarnatie van Minny Pops met naast vocalist Wally van Middendorp en gitarist Mark Ritsema (Spasmodique, Cobraz, Mecano e.v.a.) drie jonge gastmuzikanten. Minny Pops-lid Wim Dekker beperkte zich deze avond tot de rol van drankverkoper. De nummers Dad Dog en Patty (over Patty Hearst en het stockholmsyndroom) werden live uitgerekt en voorzien van Nederlandse vertalingen. Van Middendorp moest zijn stem verheffen omdat hij het gebruik van een microfoon niet stoer vindt. Je zult daarom het geluid in de onderste video iets harder moeten zetten om zijn verhandeling over (stief)vaders en honden goed te kunnen volgen.

Pascal Plantinga Big Hare Wally van Middendorp Wally van Middendorp overlegt nog even met Wim Dekker

De leukste optredens vinden vaak plaats op plekken zonder verhoogd podium waar muzikanten op ooghoogte met het publiek staan te spelen. Café Quelle in Amsterdam Oud-West is zo’n plek. Ik was er nooit eerder geweest. Normaal gesproken worden er regelmatig jazzsessies georganiseerd. Vrijdag 5 juli vierde het café het 9-jarig bestaan en waren twee gitaarbands geprogrammeerd. De eerste band ging helaas niet door, maar dat gemis maakte de tweede band meer dan goed.

2BUCKROLEKS is een nieuw Amsterdams trio met drummer Joni Spaan (Jonus, Pfaff), bassist Darko Veble (Diskordia) en zanger/gitarist Freek Musbach (Wondertrees, Ninginkata, Bingo Trappers). De band maakte vrijdag hun livedebuut met lekker losjes uitgevoerde, no-nonsense indie rock-‘n’-roll. Wat dat in het café teweegbracht, kun je in onderstaande video bekijken.

Muzikant Ajay Saggar deed afgelopen week als Bhajan Bhoy een vijf optredens tellende tournee samen met het Amerikaanse duo Mind Crush. De tweede show was vorige week zaterdag 29 juni in Amsterdam.

Yunis

De avond in OCCII werd geopend door Egyptische producer Yunis. De drumtracks uit zijn laptop lokten de dansers in het publiek naar voren. Een kaal klinkend basisritme was voldoende om mensen de eerste danspassen te laten zetten. Het hele optreden bestond uit een afwisseling van twee dezelfde akkoorden, opgebouwd uit een opeenstapeling van samples uit voornamelijk de Arabische muziekwereld. Yunis gebruikte de begeleiding voor het spelen van herhalende loopjes met gesamplede snaar- en blaasinstrumenten als bron. De opbouw was wat aan de trage kant. Het duurde lang voordat extra, uit elektronische apparaten tevoorschijn gehaalde percussie de set in een hogere versnelling bracht.

Bhajan Bhoy

Yunis’ afscheid betekende ook het vertrek van alle dansers. De overblijvers in OCCII gaven zich over aan de muzikale meditatie van Bhajan Bhoy. De opname van een tanpura diende als startpunt voor een set die golven teweegbracht waar de muzikant zijn improvisaties op liet drijven, afwisselend spelend op gitaar, melodica en toetsen. Het was een mooie aanloop naar de set van Mind Crush. De zittend musicerende Kendraplex (gitaar) en Chelsea Bridge (viool) haalden hun akoestische instrumenten door effectpedalen en reageerden op de geluiden die hun procedure opwekte. Dromerige drones gingen over in onbedaarlijke noise. Soms verdwenen de oorspronkelijke instrumenten in het geraas om later ongeschonden terug te keren aan het oppervlak. De geschoold klinkende Chelsea Bridge liet de strijkstok een keer uit vingers glippen en speelde onverstoorbaar verder door de snaren te tokkelen. Kendraplex raapte de stok op om er haar snaren mee te bewerken. Een fragment van het optreden kun je hier bekijken:

Na afloop van de concerten was naast een nieuwe plaat van Bhajan Bhoy, met een sessie die hij heeft opgenomen voor radiozender WFMU, ook een vinyluitgave te verkrijgen van de deze week verschenen John Peel Session uit mei 1990 van Ajay Saggars eerste band Dandelion Adventure.

Wat livemuziek betreft was het een beetje stil in mei. Voordat juni zich aandient blik ik nog even terug op twee concerten die ik bezocht in OCCII (Geo + spullen) en Tolhuistuin (The Messthetics met leden uit Fugazi).

The music sounds weird/The rhythm sounds fine zijn de eerste woorden op het debuutalbum Out Of Body van de in 2019 in Groningen opgerichte band Geo. Het is een zeer beknopte omschrijving van wat de plaat heeft te bieden. Snaren worden schurend verwrongen en elektronische percussie geeft stroomstootjes onder de hersenpan. De drummer zorgt als feilloze mensmachine voor strak afgemeten pulsaties terwijl gitaar en bas dissonante intervallen aan elkaar rijgen.

Er is het een en ander veranderd sinds de opnamen van de plaat en het vorige optreden in OCCII januari vorig jaar. De band heeft een nieuwe bassist en gitarist Michiel Klein heeft de band verlaten omdat hij zijn handen vol heeft aan Lewsberg. Net als een meertrapsraket kan de band verder stijgen naar grote hoogtes na het loskoppelen van een van de raketten. Het totaalgeluid is kaler geworden en dat blijkt live alles behalve een nadeel. Geo doet niet aan meezingbare refreinen. Het ritme staat voorop. Alles staat in dienst van een zoektocht naar de perfecte beat die zaterdag 18 mei in OCCII vrijwel in elk nummer werd gevonden. Contort Yourself is het motto. Het dansbare resultaat wierp zijn vruchten af, want voor het merendeel van het publiek was stilstaan geen optie.

Geo in OCCII

De nieuwe formatie spullen ging aan Geo vooraf met een serene set. De Frans/Nederlandse samenwerking is een interessant samenraapsel van ideeën die hun oorsprong hebben in elektronische new wave van begin jaren tachtig. We hoorden flarden Dead Can Dance, Pink Industry en Section 25. Twee bandleden stonden in het midden tegenover elkaar en fabriceerden ritmische loops en filmische klanken met gebruikmaking van apparatuur op de tafel tussen hen in. Rechts zong een sopraan engelachtige melodieën en links beroerde een vierde bandlid de snaren. De linker muzikant nam ook een paar keer vocalen op zich, soms vervormd en soms met een blokfluit in de aanslag. De presentatie was verlegen, wat wel paste bij dromerige en zweverige muziek. Ook toen in het afsluitende nummer een drumcomputer werd ingezet, bleef de bescheiden houding intact.

The Messthetics & James Brandon Lewis

Donderdag 23 mei openden The Messthetics & James Brandon Lewis in Tolhuistuin Amsterdam hun vijf optredens tellende Europese tournee. Het instrumentale trio The Messthetics bestaat uit de voormalige ritmesectie van Fugazi uit Washington, D.C. samen met gitarist Anthony Pirog. Het Fugazi-verleden was op zich al een goede reden om de band te gaan zien. De toevoeging van de New Yorkse jazzsaxofonist James Brandon Lewis gaf het extra zetje om het IJ over te steken. Het recente gezamenlijke titelloze album verscheen niet bij thuisbasis Dischord Records, maar bij het prestigieuze jazzlabel Impulse! Het optreden trok een mengeling van punk- en jazzliefhebbers onder wie bevriende muzikanten uit de Amsterdamse (post)punkscene. 50-plussers waren in de meerderheid. De balkons bleven dicht en er waren genoeg open plekken in de zaal om rusteloze bezoekers de gelegenheid te geven veel heen en weer te lopen.

Fugazi was onder meer vermaard vanwege de manier waarop posthardcore werd gekoppeld aan reggae. De reggaebeat keerde meer dan eens terug ter begeleiding van de complexe thema’s die Pirog en Lewis veelal unisono speelden. De gitarist en saxofonist wisselden solo’s af. De virtuoze Priog week wel eens van het punkpad af door het soort hardrocksolo’s te spelen waar ik wat minder goed tegen bestand ben. De solo’s van Lewis waren meer tegendraads, met name tijdens de heftigere composities. Drummer Brendan Canty en bassist Joe Lally, die tussen de nummers ook verbaal met het publiek communiceerden, beperkten zich tot een dienende functie. Slechts in één nummer vergezelde Lally de saxofonist tijdens het spelen van een thema. Verder zorgde hij samen met Canty voor een betrouwbare basis. De route richting gladde jazzrock werd gelukkig zoveel mogelijk vermeden.